MENCERDASKAN BANGSA

Mulang utawa dadi guru iku pakaryan sing paling mulya. Guru bisa minterake bocah utawa sapa wae sing durung pinter. Ngertekne wong sing durung ngerti dadi ngerti. Nglelatih bocah sing durung bisa nganti dadi bisa. Ora ana pegaweyan liya sing mulyane kaya pegaweyane guru. Apik alane bangsa, maju mundure bangsa gumantung ana ing tangane guru. Yen guru anggone mulang muruk becik tundhone nasibe bangsa uga bakal becik, suwalike yen guru anggone mulang muruk iku ora becik, nasibe bangsa uga ora bakal becik. Mula ing bebrayan pegaweyan guru antuk kalungguhan kang mirunggan saka kalangane masyarakat.

Tindak-tanduke guru uga tansah disoroti. Saupamane ana guru sing tumindak kang kurang becik wis mesthi dirasani ngalor-ngidul, “Guru kok kaya mengkono”. Mula dadi guru ora bisa bebas kaya wong-wong liyane.

Ala becike bocah utawa murid dadi tanggung jawabe guru. Sopan santun utawa tata krama uga ditempuhake marang guru. Mula yen ana wong tuwa weruh utawa mengerteni anake kurang becik tingkah lakune , utawa sok mbantah marang wong tuwane, wong tuwa mau banjur kandha: “apa ya kaya ngono kuwi wulang-wulangane gurumu ?”

Nanging saiki pakaryan mulang iku saiki bisa diarani mangan ati. Tugas administrasi guru sakdhabreg. Tugas dinan kayata nggawe jurnal, ngabsen murid, nggawe RPP, nggawe program mingguan, program semester lan program taunan. Durung yen arep ulangan, apa iku ulangan harian, ulangan tengah semester, utawa ulangan akhir semester. Durung yen bubar ulangan, koreksian numpuk. Ulangan sing sepisanan durung rampung anggone koreksi wis ana maneh ulangan candhake. Ubarampene ulangan uga kudu digawe kayata, kisi-kisi soal, kartu soal lan lembar soal. Kartu soal, saben sasoal nganggo kertas salembar, njur ditumpuk. Nggawe soal anyar uga nggawe kartu soal maneh. Bareng wis sepuluh taun, gudhange kebak mung perkara kartu soal.

Mulang ana ing sekolahan swasta. Lumrahe sekolahan swasta – swastane bangsa dhewek- bocahe  wis lungsuran saka  sekolah negri. Tingkat IQ-ne wis cetha ora padha karo sekolah negri, sing rata-rata bocahe pinter. Tingkat  ekonomine wong tuwane rata-rata kagolong tingkat menengah ke bawah. Wong tuwa tansah  repot golek pangan kanggo nyukupi kabutuhan saben dinane. Si bocah kena diarani ora oleh perhatian saka wong tuwane. Mlebu sekolah karepmu ora mlebu sekolah karepmu, wong tuwane ora ngurusi.

Ana kedadean sing rada lucu, ning ya agawe trenyuh. Sawijining wong tuwa murid – sawijing anggota provost – teka menyang sekolahan, takon marang guru, “Pak, anak saya tadi masuk nggak ?”. Pak guru banjur nggoleki bocah sing dikarepake, pranyata anake provost mau ora mlebu wiwit jam kapisan. Provost mau banjur kandha,”Padahal tadi pagi saya antar sampai pintu gerbang depan, pak,” kandhane. Njur diterusne,”Saya ini tugas saya mencari orang, sekarang malah mencari anak saya sendiri.”

Kedadean ing dhuwur iku wong tuwane isih nduweni kawigaten marang anake. Saupamane ora, terus banjur kepriye kedadeane?

Ana ing ruang kelas uga mangkono, yen diwulang akeh sing ora ngrungokake. Guru ngomong ngethuprus, muride uga ngethuprus dhewe. Yen ditakoni guru, ora bisa njawab, mung thingak-thinguk kaya kethek ditulup.  Yen ana kancane dikongkon guru menyang ngarep saperlu nggarap, kancane malah nyuraki lan padha ngguyu. Tur guyune digawe-gawe. Mula bocah sing dikongkon mau ora malah wedi nanging polahe sangsaya digawe-gawe, ndadekake jengkele si guru. Saben dina anane mung nesu wae.

Wayahe ngaso, guru-guru ngumpul ing ruang guru. Guru-guru padha guyon ing ruang guru. Ana guru sing lagi teka, banjur ditakoni,”Saka tindak ngendi, Pak?”

Wangsulane,”Saka mencerdaskan bangsa … bangsane thuyul, setan, gendruwo.”