JARKONI

Ing wektu iki sing arep takcritakake kepala sekolah. Ana sawijining kepala sekolah SMP takjenengi wae pak RD. Sekolahane ora susah takcritakake, nanging sing cetha ing Surabaya. Pak RD sawijining kepala sekolah sing nduweni visi jauh ke depan. Dhasar isih enom, tur pinter omong, keladuking kandha “kemlinthi”. Mula yen wayahe apel esuk ana-ana wae bahan kanggo brifing . Andaharane nglawer ora ana enteke, nganti sing ngrungokake kesel. Sanajan mangkono ora ana sing wani cemuwit, jalaran pak RD  landhep pene, dhemen ngancam marang andhahane. Sethithik-sethithik laporan menyang sing luwih dhuwur. Saliyane dadi kepala sekolah pak RD uga mulang PKn ana ing kelas sanga.

Ora maido, pancen nalika sekolahan iki dicekel dheweke , sekolahan katon maju. Sarana lan prasarana dijangkepi. Sekolahan bisa masang internet, saben kelas diwenehi head projector, speaker lan kamera CCTV. Saengga, apa kiprahe guru anggone arep mulang, ora bakal kekuranggan sarana. Ya mung wae sarana lan prasarana mau ora kabeh bisa dianggo kanthi normal. Saupamane arep nganggo internet, isih ana kelas-kelas sing sinyal Wifi ne ora nyandhak. Yen arep nganggo projector, kahanan kelas ora bisa peteng jalaran kanan kirine kelas isih nganggo cendhela kaca bening. Dadi senajana kabeh  sarana lan prasarana dijangkepi tetep wae ora bisa dianggo lan lumaku kanthi sampurna. Dene pigunane CCTV, yen ana kelas kosong sing ora ana gurune bisa dideleng saka ruang kepala sekolah. Sejene iku kepala sekolah bisa ngawasi polahe guru anggone mulang. Kanggone guru, anane CCTV mau ora nambah greget anggone mulang nanging malah nduweni panyakrabawa sing ora kepenak , jalaran guru rumangsa ora bisa bebas anggone mulang. Anehe maneh, papan panggonan sing rawan, upamane parkiran sepedhah, kantin siswa, lawang regol ngarep malah ora ana kamerane sing kanggo nyorot. Saupamane ana murid tangane nggrathil nggembosi ban sepedhahe kancane utawa ana sing wani nyolong sepedhah ora bisa diawasi.

Bab program sekolah uga mangkono, sekolahan kudu luwih maju katimbang sekolah liyane, katittik saka anggone menehi brifing marang andhahane para guru. “sekolah kita harus lebih maju dibandingkan dengan sekolah lain , karena kalau tidak, kita akan tergilas oleh sekolah lain. Oleh karena kita harus meningkatkan kemampuan kita dalam mengajar kepada para siswa”.

Sekolah kudu melu program kang dianakake Diknas. Ora kari sekolah kudu melu program Adiwiyata, kamangka kahanan ing sekolahan isih kena diarani durung ana tandurane apa-apa. Pak RD banjur prentah supaya tanduran kembang ing sakubenge sekolahan dipepaki. Alat-alat kanggo gawe kompos ditukokake, ora mreduli pira ragade ditempuh. Malah-malah uga nggawe gazebo sing isine kembang werna- werna kang ditandur ana ing pot.

Sekolahan uga  kudu nduweni program unggulan, ing antarane yaiku budidaya “lidah buaya”, kayata nggawe shampoo “lidah buaya”, jenang “lidah buaya”, syrop “lodah buaya”, lan apa wae panganan kang bahan dasare saka “lidah buaya”. Temenan bareng Diknas nganakake pameran pak KS enggal mrentahaken marang guru sing kawogan supaya nyiapake apa-apa sing diperlokake kanggo pameran. Guru mau kudu bisa mitontonake  wiwit carane nggawe nganti barang mau sing bisa dinikmati, kamangka tanduran “lidah buaya” kang ditandur mau akeh sing ora gelem modot, lan akeh sing mati.

Ing babagan perangkat guru ora kurang galake, kandhane nalika brifing marang wakasek “ Guru yang belum mengumpulkan perangkat jangan sekali-kali diberikan insentifnya”.

Wayahe dianakake “ulangan harian bersama” utawa UHB, saben kelas diawasi dening guru liya, sing dudu guru mata pelajarane. Semono uga kelas sanga. Ana salah sijine kelas sanga ing wektu iku diawasi dening pak BR (jeneng singlon). Sawise bel mlebu diunekake bocah-bocah padha mlebu kelas. Wiwit mlebu kelas, bocah-bocah enggal nyepakake piranti sing kanggo nggarap. Kertas ulangan, potelot, setip, ballpoint. Piranti mau disiyapake ing dhuwur meja. Pak BR enggal ngedum kertas soal, sawise rampung banjur lungguh ing kursi pengawas. Bocah-bocah padha nggarap ulangane dhewe-dhewe. Bareng kira-kira wektune wis seprapat jam , pak BR ngubengi kelas. Pak BR rada gumun jalaran isih akeh jawaban sing durung digarap babar pisan. Nuli pak BR kandha “Enggal garapen, cah! Wiwit mau kok durung ana tulisane blas.”

Bocah-bocah mangsuli bareng “Sulit, pak.”

“Lho , rak wis diwulangke ta ?

“Apa pak, hanya diberi tahu pelajari bab ini, pelajari bab itu”, wangsulane bocah-bocah.

“Sapa gurumu PKn?” pitakone pak BR mau.

“Pak BD”, wangsulane bocah-bocah.

 “Lha kowe salawase iki diwulang apa ?”

“Diajar  nyanyi, pak”

“Lho kok nyanyi?”

Pancene ngomong karo nglakoni beda cak-cakane, ana tetembungan sing kaprah keprungu ing masyarakat yaiku JARKONI, BISA UJAR ORA BISA NGLAKONI.