DIKUNCI POCONGAN.

Ana unen-unen bocah angon ki luput samubarang kalir, luput sembur. Tansah nemoni slamet sanajan ngambah papan sing wingit-wingit utawa papan sing angker. Kedadean iki wis ana seket taun kepungkur ing Mojoagung
Ana bocah angon telu lagi Yadi, Saipul, karo Saleh padha angon sapine. Anggone angon ana ing sacedhake kuburan desa kono. Wis lumrahe kuburan ana Mojoagung , yen ing kono ana omah-omahan kanggo nyimpen bandhosa. Salah sijine bocah mau, Saipul kandha marang Yadi, “Ayo, Di si Saleh dilebokake bandhosa.”
Yadi ngiyani, “Iya ayo.”
Saipul karo Yadi alon-alon nyedhaki Saleh, banjur disikep arep dilebokake menyang bandhosa. Anehe, Saleh dhewe ora nolak, malah kandha,”Ora apa-apa, aku dakmlebu dhewe.”
Temenan, bocah telu banjur mlebu menyang omah-omahane bandhosa. Saleh njur mlebu menyang bandhosa. Sikile dislonjorake kaya patrape wong mati. Tutupe banjur dikrukubake. Saleh banjur ditinggal mlayu.
Ora suwe, Saleh bengok-bengok,”Tuluuuung, bukaken tutupe. Bukaken tutupe …”
Saipul karo Yadi banjur gage-gage mlayu marani, melu mbukak tutupe bandhosa, nyatane tutupe bandhosa meksa ora kena dibukak. Kamangka bandhosa mau ora ana kuncine. Diangkat bocah loro, tutup mau meksa ora kena dibukak. Saleh malah seru anggone bengok-bengok,”Ndang bukaken, ana pocongaaan. Ana pocongaaan.”
Saipul karo Yadi padha bingung, njur golek kayu semboja mbukak tutup mau. Bareng dijugil nganggo kayu bandhosa kena dibukak. Ora sranta bocah telu banjur mlayu nggendring. Bareng wis rada adoh saka kuburan bocah telu mau banjur mandheg. Ambegane krenggosan.
Sawise rada sareh si Saleh kandha,”Iku mau tutupe digandholi pocongan. Tutup takjejak tetep ora kena dibukak.”
Saipul nyaut,”Mosok, jam telu awan kenthang-kenthang ana pocongan.”
“Kowe ki ora percaya. Aku iki lho sing ndelok.”
“Wis saiki ayo didelok maneh.”
Bocah telu banjur marani prenahe bandhosa mau, bareng dideleng temenan kanyatane engsele bandhosa mau mengsle. Anehe manawa engsele bandhosa mung mengsle , bocah loro - Yadi karo Saipul - kok ora kuwat mbukak ?